Koh Samui
16 oktober 2016 - Ko Tao, Thailand
Daar ben ik weer! Nog maar 8 dagen verwijderd van mijn terugvlucht naar huis! Moet er eerlijk gezegd nog niet aan denken om dit mooie land te verlaten! Dus dat doen we dan ook nog maar niet.
Donderdag zijn we verhuisd van Khao Sok naar Koh Samui. Zoals gewoonlijk weer met de minivan. Nouja, gewoon... Niets is hier gewoon. We dachten dat we alles al gehad hadden met de minivans maar niets bleek minder waar. De minivan had officieel plek voor 15 personen zonder bagage, laat staan voor mega backpacks! Maar... Van 15 plekken kan je er toch ook gewoon 20 maken? Geen probleem. Het kostte de chauffeur even wat moeite en veel gezucht, gesteun en gekreun. Vooral toen hij onze backpacks zag begon hij al heel zenuwachtig te doen. Werd er zelf ook helemaal nerveus van maar goed. Het is hem gelukt. En houten plankje tussen twee stoelen en je hebt weer een extra plekje gecreëerd. Uiteindelijk dus met 20 personen EN allemaal met bagage in de minivan! Pfff, ze doen echt alles voor het geld. Onderweg stoppen om wat locals af te zetten of op te halen, geen probleem. Ook zijn die minivans niet gemaakt op westerse, lange mensen zoals ik... Mijn knieën zijn vaak blauw van de stoelen voor me door alle bochten en de geweldige rijstijl van de chauffeurs.
Na een ritje van 2u kwamen we aan bij de plek waar we moesten overstappen op een grotere bus naar de pier. Toen we in de bus stapten, merkten we gelijk dat de airco niet aan stond. Omdat ik er wat van zei, ging de chauffeur gelijk met iemand bellen. Na nog geen 10 min stopten we een ging de chauffeur proberen de airco te maken. Helaas zonder resultaat. Dus vervangend vervoer. Maar we hadden wel een tijdslimiet om de ferry naar Koh Samui te halen. Toen kwam de chauffeur aan met een pick-up truck met open achterbak. Dus heel snel alle spullen overladen. De mannen achterin en wij hebben snel de achterbank toe geëigend. De mannen hadden er toch niet gepast. Maar daar was ik ook erg blij mee want de chauffeur wilde zijn verloren tijd (ongeveer een half uur) inhalen. Dus met 6 man achterin een open truck reed hij !!!140 km/u!!! De mannen moesten zich helemaal klein maken om achter de cabine te blijven om zo uit de wind te zitten en om überhaupt te kunnen blijven zitten! Nou, de verloren tijd had hij bijna ingehaald maar toen we eenmaal bij de pier aankwamen, bleken we 4 minuten te laat te zijn. Helaas, nu een uur wachten op de volgende. We hadden nu echter wel tijd in te lunchen. En dit keer geen rijst, maar ze hadden een heerlijke sandwich met een soort kipsalade. Hmmm! Om 13.00u hadden we dan de ferry naar Koh Samui, 1,5u varen. En de stoelen waren, denk ik, oude vliegtuig stoelen. Die zaten heerlijk! Zo heerlijk dat ik zelfs even in slaap viel. Om 14.30u kwamen er aan. Met onze backpacks liepen we van de boot af in de armen van diverse taxichauffeurs. Maar voor veel te veel geld! We hoorden dat er veel goedkopere taxi's aan de weg zouden moeten staan. Dus doorgelopen richting de straat. Daar hebben we een soort jeeptaxi genomen richting ons hotel wat we van te voren al geboekt hadden. Het Lamai Cebtral Hotel. Normaal, volgens Maps.me had het ritje 20minuutjes moeten duren. Nu weten we waarom we zo weinig betaald hebben, de chauffeur stopt gewoon overal waar hij zin in heeft of nog meer mensen op te pikken. Het ritje duurde daarom nu 40minuten...
Ons hotel is opzich prima. Voor €5,- per persoon per nacht mogen we niet klagen. De kamer zelf is goed schoon en, ik denk, net geverfd en opgeknapt. De badkamer daarentegen mag wel een opfrisser gebruiken. Ohja, en douchegordijnen kennen ze hier ook echt niet. Dus, de wc rol moet je of buiten de badkamer zetten als je gaat douchen of, als je geluk hebt, hangt er een soort dichte wc-rolhouder. Verder is het één natte bende na het douchen...
's Middags waren we lekker aan het relaxen toen we opeens een berichtje voorbij zagen komen dat de koning van Thailand overleden zou zijn. Eerst waren dit geruchten. Maar rond 18.00u kwam toch naar buiten dat het echt zo was. Een hele trieste bedoeling voor Thailand aangezien voor de meeste Thaise door de enige koning was die zij hebben gekend hun hele leven. Hij was een soort vaderfiguur voor veel mensen en daarom is dit ook een enorm verlies. Wat voor ons vooral belangrijk is, is het nieuws in de gaten te houden. We merken er tot nu toe niet heel veel van. Een aantal restaurants zijn gesloten en veel mensen zijn in het zwart gekleed. Er was spraken van dat alles voor een aantal dagen helemaal dicht zou gaan en dat we voor die dagen moesten hamsteren. Dus zo gezegd, zo gedaan. Vooral even veel water en snacks gehaald. Maar ik denk dat dit achteraf gezien niet nodig was. Ach, dan hebben we nu een voorraad. Die avond hadden we zelf ook niet veel zin meer om uit eten te gaan en hadden ook niet veel trek. Dus dan maar een soort Pizza Hawai broodje gehaald. En die was goed te doen, vooral omdat ze hem achter de kassa voor je opwarmen.
Ik had die dag ook nog steeds veel last van m'n buik dus heb ik de App Vakantie Dokter van Zilveren Kruis en bericht gestuurd. Netjes binnen een uur had ik antwoord. Na een 10tal vragen kwam ze met de conclusie dat ik het nog maar even moest afwachten en dat, als het erger zou worden, ik naar een dokter moest gaan. Eigenlijk zei ze alles wat ik op internet ook al had gelezen maar goed. Even afwachten dus...
Die nacht ben ik er in 8u tijd 4x uitgeweest om naar de wc te gaan en het was elke keer een en al water. Om 8.00u waren we allebei wakker en moest ik nog eens 2x. Daarna heb ik direct met mijn zorgverzekering gebeld over naar welke arts ik het beste kon gaan. De medewerker van Eurocross Assistance(24uurs-alarmlijn van Zilveren Kruis) heeft me direct goed geholpen. Hij stuurde een mail met de gegevens van het ziekenhuis en vertelde dat ik ook goed verzekerd was. Ook heeft hij direct het ziekenhuis geïnformeerd over mijn dekking van mijn verzekering. Even snel wat gegeten en op naar het ziekenhuis, het Bangkok Hospital. Bij de receptie van het hotel konden we een scooter huren, dachten we, maar blijkbaar moest daarvoor de verhuurder komen om het contract te tekenen. Dat duurde om nog eens een half uur. In 10.15u waren we dan eindelijk in het ziekenhuis. Daar werden we direct goed geholpen. Eerst bij de assistente uitleggen wat mijn klachten zijn. Ze ging ook mijn bloeddruk, zuurstofgehalte gewicht en lichaamstemperatuur meten. Hierna werd ik gevraagd een monster af te geven voor onderzoek. Hiervan kregen we de uitslag al binnen een half uur. De waarden waren allemaal goed en er zijn geen parasieten aangetroffen maar ik heb wel een virus. Dit is het Rotavirus. Deze verdwijnt meestal weer na 7 dagen. Ik zit nu denk ik op dag 4 of 5. Nog even volhouden dus. Wel heb ik medicijnen gekregen voor mijn opgezette buik en voor de werking van mijn darmen. Ik hoop dat deze snel aanslaan. Gelukkig hoefde ik niet te blijven en stonden we om 11.30u weer buiten.
Ik voelde me wel redelijk dus zijn we met de scooter doorgereden naar Fishermans Village, in het noorden van Koh Samui. En leuk klein maar heel toeristisch plaatsje. We hebben geluncht met een heerlijke bruine sandwich! Daar was ik echt aan toe! Daarna zijn we de straatjes doorgelopen op zoek naar souvenirs. Toen zag ik een bord: manicure and polish 200 bath (€5,-)! Sophie vond het goed als ik dat liet doen dus hup, in de stoel. Na een uurtje had ik weer hele mooie handen en nagels. Even een momentje voor mezelf na een ochtendje ziekenhuis... Vervolgens zijn we terug gelopen naar een vrouwtje die ons eerder had geïnformeerd over de tickets maar Koh tao(voor mij) en Surat Thani (Sophie). Ook toen we bij haar aankwamen, zagen we dat ze 's at te huilen achter de computer. Ze verontschuldigde zich, waarop wij zeiden dat het helemaal niets uit maakte en rat we het heel erg vinden wat er is gebeurd. Dit was de eerste keer dat we iemand zagen huilen om de koning. Onder tafel veegde ze gauw haar tranen weg. Echt heel zielig. Toen hebben wij kaartjes gekocht voor Koh Tao en Surat Thani. Nu komt ons afscheid toch wel heel dichtbij. Eigenlijk wilden we ook nog een snorkeltour doen maar het National Marine Park, een eilandengroep vlak bij de eilanden Koh Samui, Koh Tao en Koh Pha Ngan. Maar omdat mijn buik nog zo rommelig was en we vandaag nog niet alles gezien hadden wat we wilden zien, hebben we besloten dit niet te doen. Daarnaast was het ook erg prijzig(€55,-) en zei de vrouw gaat ze niet kon garanderen dat het water helder was bij het snorkelen.
Ondertussen was het 16.00u. Sophie haar flightbag is kapot dus wil ze graag een nieuwe aangezien zij nog ruim 3 maanden in Azië blijft. Iemand had ons getipt om naar de Big C te gaan, en heel groot shoppingcentre. Nou ze hadden daar echt van alles. Tv's, kleding, koffers, scooterhelmen, eten, drinken. Alles! En dan ook nog eens de bekende merken! Maar... Geen flightbag. Wel kwamen we op de broodafdeling waar we tot onze grote verbazing ook nog eens heerlijk vers brood zagen. We hadden beiden gelijk het idee om morgen lekker vers brood te halen en de scooter nog een dag te huren. Om 17.00u hebben we onze was opgehaald, die we bij een locale laundry hadden gebracht. Voor mij denk ik de laatste keer wassen aangezien ik nog maar 1 weekje weg ben. 's Avonds wilden we rond 19.00u wat gaan eten maar toen kwam het met bakken uit de hemel! Hard, zo hard, niet normaal. En het hield maar niet op. Overdag was het heerlijk maar nu leek het niet op te houden. De receptionist vertelde dat zij er erg blij mee zijn aangezien de waterreservoirs bijna allemaal leeg zijn aangezien het heel lang niet geregend heeft. Rond 20.30u was het iets minder dus besloten we de scooter te pakken. Even snel wat gegeten en toen gelijk gaan slapen. Nouja, heerlijk... Weer 3x wakker geweest maar goed...
De volgende ochtend zijn we als eerste terug gegaan naar de Big C om heerlijk vers brood te halen. Ook nutella en crème de brie lag in de schappen, net als kiwi's (zeldzaam hier in Thailand) inclusief lepel! Dus gingen we een heerlijke lunch tegemoet. De Big Buddha stond ook op het lijstje dus doorgereden naar bijna het noordelijkste puntje van Koh Samui. Een mooie Buddha met heel mooi uitzicht. Sabine is in augustus naar Thailand en ook Koh Samui geweest en gaaf aan dat we zeker een kijkje moesten nemen bij The Jungle Club. Nou, de weg er naartoe was al een hele onderneming. Het restaurant/hotel ligt boven op een berg waar je eigenlijk niet anders komt dan met een 4x4 jeep. Dus met zijn tweeën o en scooter van 110cc gaat al helemaal niet. Sophie is dus halverwege afgestapt en ging lopen. Er kwam toevallig een auto langs die stopte en vroeg of Sophie mee wilde rijden. Ik redde het wel (net aan) om met de scooter alleen boven te komen. Maar eenmaal boven was het zeker de moeite waard. Een mooie club op de clif van een rots met heel mooi uitzicht over net noord-oosten van Koh Samui. Een heerlijke mango-aardbeien shake maakte het relaxte gevoel compleet. Na een fotoshoot en de shake waagden we de gok mer z'n tweeën op de scooter naar beneden. Heel rustig en voorzichtig reed ik naar beneden en we hebben het overleefd. Overigens leert ik hier nog beter scooter rijden. Je moet hier zo alert kunnen reageren in het verkeer. En je leert heel snel anticiperen op situaties. Na The Jungle Club zijn we gestopt bij een ander viewpoint en hebben we heerlijk onze boterhammen met nutella en crème de brie gegeten. Wat was dat goddelijk zeg! Hmmmm! Even bij het hotel gestopt om de gesmolten nutella en crème de brie in de koelkast te zetten, en daarna zijn weer doorgereden naar Lamai Viewpoint. Hier moesten we een keertje noem voor 100bath voor zowel de Valentine Stone, een waterval, Fish Spa en het viewpoint. Nou, die Valentine Stone was niet boeiend en die waterval leek ook nergens op maar de Fish Spa was toch een hele ervaring. Je weet wel, zo'n behandeling waarbij je met je voeten in een bak met vissen moet zitten die dan aan je voeten gaan knabbelen. Nou, zoiets maar dan in een gewone vijver en met veel grotere vissen. De foto's en filmpjes zijn erg leuk geworden! Haha.
Het viewpoint was maar 300meter lopen
Oh, dacht ik, doe ik even! Niet gedacht dat het zo steil omhoog ging. Eenmaal boven was ik kapot! Nu helpt het ook niet erg mee als je ziek bent (geweest) natuurlijk, maar toch. Het uitzicht was het gelukkig wel waard! Na even bijgekomen zijn we terug gegaan naar beneden en zijn we terug gereden richting ons hotel. Even tanken om de scooter morgen weer netjes af te kunnen leveren en toen nog even door naar het strand. Het strand, iets wat ik nog maar weinig gezien heb in deze vier weken. Veel te veel gedaan. Maar het was heerlijk. Even genieten van de zon, de zee, het strand en de blauwe lucht. Na 1,5u zijn we terug gegaan naar de hotelkamer, hebben we heerlijk gedouched en zijn we wat gaan eten bij een heerlijk thais tentje. Ons laatste diner samen:( Je kon kiezen uit een grote of een kleine portie. Ik wilde een kleine, nog steeds ivm buik. Nou, klein was mijn gerecht echt helemal niet. Het was zoveel, dat Sophie en ik een nog 2 andere personen van mijn bord hadden kunnen eten. Maar het was wel heel erg lekker! Na het eten zijn we nog op zoek gegaan naar de 'Same same, but different' top. En top die ik graag wilde hebben. Het is een uitdrukking die de Thai hier heel veel gebruiken. Alles is same same but different, haha. Het eerste winkeltje had hem maar vroeg er 200bath voor, veel te veel dus afdingen. Blijkbaar was meneer daar niet van gedient en stuurde hij ons direct naar buiten. Echt, zo onvriendelijk heb ik ze nog nooit meegemaakt. Dus door naar de volgende. Uiteindelijk kwamen we bij een ander winkeltje met een heel aardig vrouwtje die gelijk een leuk gesprek met ons begon. En na passen en afdingen, kwamen we op een prijs van 150bath. Deal! Dus ik blij met mijn shirt en zij met het geld.
Vanochtend had ik de wekker om 7.30u gezet. Zo hadden we nog wat tijd om rustig te ontbijten en ik om mijn backpack voor de eennalaatste keer in te pakken. We dachten nog heerlijk een paar sneetjes brood te hebben van gister als ontbijt, samen met nog wat fruit en yoghurt maar helaas vonden de mieren het brood ook erg lekker. We baalden enorm want we keken echt uit naar het ontbijt. Maar goed, nog genoeg eten over. Daarna maar m'n spullen ingepakt en Sophie en hele dikke kus en knuffel gegeven. Mijn minivan zou tussen 9.00 en 10.00u komen dus zat ik op tijd bij de receptie. Je zal dan altijd zien dat ze pas om 9.45u komen. Nog een keer een laatste knuffel en tien echt afscheid genomen. Dag Sophie! Ik ga je missen! Doe voorzichtig en we gaan snel skypen! Ik heb het super gezellig met je gehad en heb absoluut geen spijt dat we samen zijn gaan reizen! Een hele dikke kus voor jou!
Eenmaal in de minivan had ik weer een chauffeur die blijkbaar ontzettend veel haast had. Als een gek reed hij met, ik denk, 120km/u langs alle drukke straten. Ik heb me nog niet onveilig gevoeld maar dit begon er wel op te lijken. Maar veilig aangekomen bij de pier heen ik mijn ticket gehaald voor de boot en moesten we nog 45min wachten tot de ferry kwam. Geen idee waarom de chauffeur zijn haast had. Ondertussen had ik een leuk gesprek met twee Sloveense jongens, waarvan er één erg goed engels sprak. Uiteindelijk bleek hij op een boerderij te wonen, waar zijn vader ook nog eens Nederlands gefokte paarden had dus gelijk een leuk onderwerp om over te praten. Ondertussen was het bijna 11.00u maar nog niemand had ons opgehaald voor de ferry
Dat hadden ze bij de ticket verkoop namelijk gezegd. Na ruim een half uur zagen we een ferry aankomen. Dat was hem. Drie kwartier later vertrokken we richting Koh Pha Ngan, de eerste stop. Daar stapten de Sloveense jongens uit. Toen was het nog ruim 2u varen richting Koh Tao. Mooie tijd om mijn blog te schrijven.
Om 14.45u kwamen er eindelijk bij de pier van Koh Tao. Daar stonden er veel taxichauffeurs te wachten. Gelukkig ook één van Ban's Diving Resort. Hier heb ik namelijk mijn duikcursus geboekt. Dit is namelijk een duikschool met Nederlandse instructie. Best fijn als je engels niet helemaal top is. En via Josine (oud buurmeisje) kwam ik bij Sanne van der Meer, een van de Nederlandse instructrices. Ik ben wel diverse keren contact met haar gehad via Facebook en heeft ook mijn cursus ingepland. Helaas is ze zelf nu op vakantie in Nederland, precies nu ik op het resort zit. Bij aankomst op het resort stond er veel personeel te wachten om me te helpen. Eerst inchecken bij de receptie. Normaal zit er bij je duikcursus accomodatie inbegrepen bij de prijs maar ik had gelezen dat dit een kamer was met koud water en alleen een ventilator. Sanne vertelde ook dat ik mijn kamer makkelijk bij aankomst mijn upgraden aangezien het laagseizoen is. Aangezien dit ook mijn laatste weekje is, wat denk ik ook nog best veel erg intensief wordt, wil ik graag even wat luxe. En kleine bijbetaling en het was geregeld. Toen bracht de bellboy me met een golfkarretje naar de andere kant van het resort, wat iets meer op de heuvel ligt. Eenmaal bij de kamer, deed hij de deur open en viel mijn mond van verbazing open.... WAUW!!! Wat een mooie kamer!!! En zo luxe! En een uitzicht! Niet normaal! Een waterkoker, airco, een badjas, slippers, een kluisje, eem heerlijk zacht kingsize tweepersoonsbed, een balkon, een koelkast, een luxe badkamer met shampoo, conditioner en douchegel. Alles, maar dan ook alles! Heer-lijk!!! Eerst heerlijk gedouched en toen even gaan liggen. De afgelopen dagen, nouja weken eigenlijk, waren erg intensief maar ontzettend gaaf! Maar even bijkomen is ook lekker. Morgen aan het eind van de middag begin ik met een introductie van de duikcursus en dinsdag zullen we starten met het duiken zelf. Ik zal in de loop van de week laten weten hoe het duiken is een dan zijn we alweer bijna aan het eind van mijn onvergetelijke reis...
Liefs!
Donderdag zijn we verhuisd van Khao Sok naar Koh Samui. Zoals gewoonlijk weer met de minivan. Nouja, gewoon... Niets is hier gewoon. We dachten dat we alles al gehad hadden met de minivans maar niets bleek minder waar. De minivan had officieel plek voor 15 personen zonder bagage, laat staan voor mega backpacks! Maar... Van 15 plekken kan je er toch ook gewoon 20 maken? Geen probleem. Het kostte de chauffeur even wat moeite en veel gezucht, gesteun en gekreun. Vooral toen hij onze backpacks zag begon hij al heel zenuwachtig te doen. Werd er zelf ook helemaal nerveus van maar goed. Het is hem gelukt. En houten plankje tussen twee stoelen en je hebt weer een extra plekje gecreëerd. Uiteindelijk dus met 20 personen EN allemaal met bagage in de minivan! Pfff, ze doen echt alles voor het geld. Onderweg stoppen om wat locals af te zetten of op te halen, geen probleem. Ook zijn die minivans niet gemaakt op westerse, lange mensen zoals ik... Mijn knieën zijn vaak blauw van de stoelen voor me door alle bochten en de geweldige rijstijl van de chauffeurs.
Na een ritje van 2u kwamen we aan bij de plek waar we moesten overstappen op een grotere bus naar de pier. Toen we in de bus stapten, merkten we gelijk dat de airco niet aan stond. Omdat ik er wat van zei, ging de chauffeur gelijk met iemand bellen. Na nog geen 10 min stopten we een ging de chauffeur proberen de airco te maken. Helaas zonder resultaat. Dus vervangend vervoer. Maar we hadden wel een tijdslimiet om de ferry naar Koh Samui te halen. Toen kwam de chauffeur aan met een pick-up truck met open achterbak. Dus heel snel alle spullen overladen. De mannen achterin en wij hebben snel de achterbank toe geëigend. De mannen hadden er toch niet gepast. Maar daar was ik ook erg blij mee want de chauffeur wilde zijn verloren tijd (ongeveer een half uur) inhalen. Dus met 6 man achterin een open truck reed hij !!!140 km/u!!! De mannen moesten zich helemaal klein maken om achter de cabine te blijven om zo uit de wind te zitten en om überhaupt te kunnen blijven zitten! Nou, de verloren tijd had hij bijna ingehaald maar toen we eenmaal bij de pier aankwamen, bleken we 4 minuten te laat te zijn. Helaas, nu een uur wachten op de volgende. We hadden nu echter wel tijd in te lunchen. En dit keer geen rijst, maar ze hadden een heerlijke sandwich met een soort kipsalade. Hmmm! Om 13.00u hadden we dan de ferry naar Koh Samui, 1,5u varen. En de stoelen waren, denk ik, oude vliegtuig stoelen. Die zaten heerlijk! Zo heerlijk dat ik zelfs even in slaap viel. Om 14.30u kwamen er aan. Met onze backpacks liepen we van de boot af in de armen van diverse taxichauffeurs. Maar voor veel te veel geld! We hoorden dat er veel goedkopere taxi's aan de weg zouden moeten staan. Dus doorgelopen richting de straat. Daar hebben we een soort jeeptaxi genomen richting ons hotel wat we van te voren al geboekt hadden. Het Lamai Cebtral Hotel. Normaal, volgens Maps.me had het ritje 20minuutjes moeten duren. Nu weten we waarom we zo weinig betaald hebben, de chauffeur stopt gewoon overal waar hij zin in heeft of nog meer mensen op te pikken. Het ritje duurde daarom nu 40minuten...
Ons hotel is opzich prima. Voor €5,- per persoon per nacht mogen we niet klagen. De kamer zelf is goed schoon en, ik denk, net geverfd en opgeknapt. De badkamer daarentegen mag wel een opfrisser gebruiken. Ohja, en douchegordijnen kennen ze hier ook echt niet. Dus, de wc rol moet je of buiten de badkamer zetten als je gaat douchen of, als je geluk hebt, hangt er een soort dichte wc-rolhouder. Verder is het één natte bende na het douchen...
's Middags waren we lekker aan het relaxen toen we opeens een berichtje voorbij zagen komen dat de koning van Thailand overleden zou zijn. Eerst waren dit geruchten. Maar rond 18.00u kwam toch naar buiten dat het echt zo was. Een hele trieste bedoeling voor Thailand aangezien voor de meeste Thaise door de enige koning was die zij hebben gekend hun hele leven. Hij was een soort vaderfiguur voor veel mensen en daarom is dit ook een enorm verlies. Wat voor ons vooral belangrijk is, is het nieuws in de gaten te houden. We merken er tot nu toe niet heel veel van. Een aantal restaurants zijn gesloten en veel mensen zijn in het zwart gekleed. Er was spraken van dat alles voor een aantal dagen helemaal dicht zou gaan en dat we voor die dagen moesten hamsteren. Dus zo gezegd, zo gedaan. Vooral even veel water en snacks gehaald. Maar ik denk dat dit achteraf gezien niet nodig was. Ach, dan hebben we nu een voorraad. Die avond hadden we zelf ook niet veel zin meer om uit eten te gaan en hadden ook niet veel trek. Dus dan maar een soort Pizza Hawai broodje gehaald. En die was goed te doen, vooral omdat ze hem achter de kassa voor je opwarmen.
Ik had die dag ook nog steeds veel last van m'n buik dus heb ik de App Vakantie Dokter van Zilveren Kruis en bericht gestuurd. Netjes binnen een uur had ik antwoord. Na een 10tal vragen kwam ze met de conclusie dat ik het nog maar even moest afwachten en dat, als het erger zou worden, ik naar een dokter moest gaan. Eigenlijk zei ze alles wat ik op internet ook al had gelezen maar goed. Even afwachten dus...
Die nacht ben ik er in 8u tijd 4x uitgeweest om naar de wc te gaan en het was elke keer een en al water. Om 8.00u waren we allebei wakker en moest ik nog eens 2x. Daarna heb ik direct met mijn zorgverzekering gebeld over naar welke arts ik het beste kon gaan. De medewerker van Eurocross Assistance(24uurs-alarmlijn van Zilveren Kruis) heeft me direct goed geholpen. Hij stuurde een mail met de gegevens van het ziekenhuis en vertelde dat ik ook goed verzekerd was. Ook heeft hij direct het ziekenhuis geïnformeerd over mijn dekking van mijn verzekering. Even snel wat gegeten en op naar het ziekenhuis, het Bangkok Hospital. Bij de receptie van het hotel konden we een scooter huren, dachten we, maar blijkbaar moest daarvoor de verhuurder komen om het contract te tekenen. Dat duurde om nog eens een half uur. In 10.15u waren we dan eindelijk in het ziekenhuis. Daar werden we direct goed geholpen. Eerst bij de assistente uitleggen wat mijn klachten zijn. Ze ging ook mijn bloeddruk, zuurstofgehalte gewicht en lichaamstemperatuur meten. Hierna werd ik gevraagd een monster af te geven voor onderzoek. Hiervan kregen we de uitslag al binnen een half uur. De waarden waren allemaal goed en er zijn geen parasieten aangetroffen maar ik heb wel een virus. Dit is het Rotavirus. Deze verdwijnt meestal weer na 7 dagen. Ik zit nu denk ik op dag 4 of 5. Nog even volhouden dus. Wel heb ik medicijnen gekregen voor mijn opgezette buik en voor de werking van mijn darmen. Ik hoop dat deze snel aanslaan. Gelukkig hoefde ik niet te blijven en stonden we om 11.30u weer buiten.
Ik voelde me wel redelijk dus zijn we met de scooter doorgereden naar Fishermans Village, in het noorden van Koh Samui. En leuk klein maar heel toeristisch plaatsje. We hebben geluncht met een heerlijke bruine sandwich! Daar was ik echt aan toe! Daarna zijn we de straatjes doorgelopen op zoek naar souvenirs. Toen zag ik een bord: manicure and polish 200 bath (€5,-)! Sophie vond het goed als ik dat liet doen dus hup, in de stoel. Na een uurtje had ik weer hele mooie handen en nagels. Even een momentje voor mezelf na een ochtendje ziekenhuis... Vervolgens zijn we terug gelopen naar een vrouwtje die ons eerder had geïnformeerd over de tickets maar Koh tao(voor mij) en Surat Thani (Sophie). Ook toen we bij haar aankwamen, zagen we dat ze 's at te huilen achter de computer. Ze verontschuldigde zich, waarop wij zeiden dat het helemaal niets uit maakte en rat we het heel erg vinden wat er is gebeurd. Dit was de eerste keer dat we iemand zagen huilen om de koning. Onder tafel veegde ze gauw haar tranen weg. Echt heel zielig. Toen hebben wij kaartjes gekocht voor Koh Tao en Surat Thani. Nu komt ons afscheid toch wel heel dichtbij. Eigenlijk wilden we ook nog een snorkeltour doen maar het National Marine Park, een eilandengroep vlak bij de eilanden Koh Samui, Koh Tao en Koh Pha Ngan. Maar omdat mijn buik nog zo rommelig was en we vandaag nog niet alles gezien hadden wat we wilden zien, hebben we besloten dit niet te doen. Daarnaast was het ook erg prijzig(€55,-) en zei de vrouw gaat ze niet kon garanderen dat het water helder was bij het snorkelen.
Ondertussen was het 16.00u. Sophie haar flightbag is kapot dus wil ze graag een nieuwe aangezien zij nog ruim 3 maanden in Azië blijft. Iemand had ons getipt om naar de Big C te gaan, en heel groot shoppingcentre. Nou ze hadden daar echt van alles. Tv's, kleding, koffers, scooterhelmen, eten, drinken. Alles! En dan ook nog eens de bekende merken! Maar... Geen flightbag. Wel kwamen we op de broodafdeling waar we tot onze grote verbazing ook nog eens heerlijk vers brood zagen. We hadden beiden gelijk het idee om morgen lekker vers brood te halen en de scooter nog een dag te huren. Om 17.00u hebben we onze was opgehaald, die we bij een locale laundry hadden gebracht. Voor mij denk ik de laatste keer wassen aangezien ik nog maar 1 weekje weg ben. 's Avonds wilden we rond 19.00u wat gaan eten maar toen kwam het met bakken uit de hemel! Hard, zo hard, niet normaal. En het hield maar niet op. Overdag was het heerlijk maar nu leek het niet op te houden. De receptionist vertelde dat zij er erg blij mee zijn aangezien de waterreservoirs bijna allemaal leeg zijn aangezien het heel lang niet geregend heeft. Rond 20.30u was het iets minder dus besloten we de scooter te pakken. Even snel wat gegeten en toen gelijk gaan slapen. Nouja, heerlijk... Weer 3x wakker geweest maar goed...
De volgende ochtend zijn we als eerste terug gegaan naar de Big C om heerlijk vers brood te halen. Ook nutella en crème de brie lag in de schappen, net als kiwi's (zeldzaam hier in Thailand) inclusief lepel! Dus gingen we een heerlijke lunch tegemoet. De Big Buddha stond ook op het lijstje dus doorgereden naar bijna het noordelijkste puntje van Koh Samui. Een mooie Buddha met heel mooi uitzicht. Sabine is in augustus naar Thailand en ook Koh Samui geweest en gaaf aan dat we zeker een kijkje moesten nemen bij The Jungle Club. Nou, de weg er naartoe was al een hele onderneming. Het restaurant/hotel ligt boven op een berg waar je eigenlijk niet anders komt dan met een 4x4 jeep. Dus met zijn tweeën o en scooter van 110cc gaat al helemaal niet. Sophie is dus halverwege afgestapt en ging lopen. Er kwam toevallig een auto langs die stopte en vroeg of Sophie mee wilde rijden. Ik redde het wel (net aan) om met de scooter alleen boven te komen. Maar eenmaal boven was het zeker de moeite waard. Een mooie club op de clif van een rots met heel mooi uitzicht over net noord-oosten van Koh Samui. Een heerlijke mango-aardbeien shake maakte het relaxte gevoel compleet. Na een fotoshoot en de shake waagden we de gok mer z'n tweeën op de scooter naar beneden. Heel rustig en voorzichtig reed ik naar beneden en we hebben het overleefd. Overigens leert ik hier nog beter scooter rijden. Je moet hier zo alert kunnen reageren in het verkeer. En je leert heel snel anticiperen op situaties. Na The Jungle Club zijn we gestopt bij een ander viewpoint en hebben we heerlijk onze boterhammen met nutella en crème de brie gegeten. Wat was dat goddelijk zeg! Hmmmm! Even bij het hotel gestopt om de gesmolten nutella en crème de brie in de koelkast te zetten, en daarna zijn weer doorgereden naar Lamai Viewpoint. Hier moesten we een keertje noem voor 100bath voor zowel de Valentine Stone, een waterval, Fish Spa en het viewpoint. Nou, die Valentine Stone was niet boeiend en die waterval leek ook nergens op maar de Fish Spa was toch een hele ervaring. Je weet wel, zo'n behandeling waarbij je met je voeten in een bak met vissen moet zitten die dan aan je voeten gaan knabbelen. Nou, zoiets maar dan in een gewone vijver en met veel grotere vissen. De foto's en filmpjes zijn erg leuk geworden! Haha.
Het viewpoint was maar 300meter lopen
Oh, dacht ik, doe ik even! Niet gedacht dat het zo steil omhoog ging. Eenmaal boven was ik kapot! Nu helpt het ook niet erg mee als je ziek bent (geweest) natuurlijk, maar toch. Het uitzicht was het gelukkig wel waard! Na even bijgekomen zijn we terug gegaan naar beneden en zijn we terug gereden richting ons hotel. Even tanken om de scooter morgen weer netjes af te kunnen leveren en toen nog even door naar het strand. Het strand, iets wat ik nog maar weinig gezien heb in deze vier weken. Veel te veel gedaan. Maar het was heerlijk. Even genieten van de zon, de zee, het strand en de blauwe lucht. Na 1,5u zijn we terug gegaan naar de hotelkamer, hebben we heerlijk gedouched en zijn we wat gaan eten bij een heerlijk thais tentje. Ons laatste diner samen:( Je kon kiezen uit een grote of een kleine portie. Ik wilde een kleine, nog steeds ivm buik. Nou, klein was mijn gerecht echt helemal niet. Het was zoveel, dat Sophie en ik een nog 2 andere personen van mijn bord hadden kunnen eten. Maar het was wel heel erg lekker! Na het eten zijn we nog op zoek gegaan naar de 'Same same, but different' top. En top die ik graag wilde hebben. Het is een uitdrukking die de Thai hier heel veel gebruiken. Alles is same same but different, haha. Het eerste winkeltje had hem maar vroeg er 200bath voor, veel te veel dus afdingen. Blijkbaar was meneer daar niet van gedient en stuurde hij ons direct naar buiten. Echt, zo onvriendelijk heb ik ze nog nooit meegemaakt. Dus door naar de volgende. Uiteindelijk kwamen we bij een ander winkeltje met een heel aardig vrouwtje die gelijk een leuk gesprek met ons begon. En na passen en afdingen, kwamen we op een prijs van 150bath. Deal! Dus ik blij met mijn shirt en zij met het geld.
Vanochtend had ik de wekker om 7.30u gezet. Zo hadden we nog wat tijd om rustig te ontbijten en ik om mijn backpack voor de eennalaatste keer in te pakken. We dachten nog heerlijk een paar sneetjes brood te hebben van gister als ontbijt, samen met nog wat fruit en yoghurt maar helaas vonden de mieren het brood ook erg lekker. We baalden enorm want we keken echt uit naar het ontbijt. Maar goed, nog genoeg eten over. Daarna maar m'n spullen ingepakt en Sophie en hele dikke kus en knuffel gegeven. Mijn minivan zou tussen 9.00 en 10.00u komen dus zat ik op tijd bij de receptie. Je zal dan altijd zien dat ze pas om 9.45u komen. Nog een keer een laatste knuffel en tien echt afscheid genomen. Dag Sophie! Ik ga je missen! Doe voorzichtig en we gaan snel skypen! Ik heb het super gezellig met je gehad en heb absoluut geen spijt dat we samen zijn gaan reizen! Een hele dikke kus voor jou!
Eenmaal in de minivan had ik weer een chauffeur die blijkbaar ontzettend veel haast had. Als een gek reed hij met, ik denk, 120km/u langs alle drukke straten. Ik heb me nog niet onveilig gevoeld maar dit begon er wel op te lijken. Maar veilig aangekomen bij de pier heen ik mijn ticket gehaald voor de boot en moesten we nog 45min wachten tot de ferry kwam. Geen idee waarom de chauffeur zijn haast had. Ondertussen had ik een leuk gesprek met twee Sloveense jongens, waarvan er één erg goed engels sprak. Uiteindelijk bleek hij op een boerderij te wonen, waar zijn vader ook nog eens Nederlands gefokte paarden had dus gelijk een leuk onderwerp om over te praten. Ondertussen was het bijna 11.00u maar nog niemand had ons opgehaald voor de ferry
Dat hadden ze bij de ticket verkoop namelijk gezegd. Na ruim een half uur zagen we een ferry aankomen. Dat was hem. Drie kwartier later vertrokken we richting Koh Pha Ngan, de eerste stop. Daar stapten de Sloveense jongens uit. Toen was het nog ruim 2u varen richting Koh Tao. Mooie tijd om mijn blog te schrijven.
Om 14.45u kwamen er eindelijk bij de pier van Koh Tao. Daar stonden er veel taxichauffeurs te wachten. Gelukkig ook één van Ban's Diving Resort. Hier heb ik namelijk mijn duikcursus geboekt. Dit is namelijk een duikschool met Nederlandse instructie. Best fijn als je engels niet helemaal top is. En via Josine (oud buurmeisje) kwam ik bij Sanne van der Meer, een van de Nederlandse instructrices. Ik ben wel diverse keren contact met haar gehad via Facebook en heeft ook mijn cursus ingepland. Helaas is ze zelf nu op vakantie in Nederland, precies nu ik op het resort zit. Bij aankomst op het resort stond er veel personeel te wachten om me te helpen. Eerst inchecken bij de receptie. Normaal zit er bij je duikcursus accomodatie inbegrepen bij de prijs maar ik had gelezen dat dit een kamer was met koud water en alleen een ventilator. Sanne vertelde ook dat ik mijn kamer makkelijk bij aankomst mijn upgraden aangezien het laagseizoen is. Aangezien dit ook mijn laatste weekje is, wat denk ik ook nog best veel erg intensief wordt, wil ik graag even wat luxe. En kleine bijbetaling en het was geregeld. Toen bracht de bellboy me met een golfkarretje naar de andere kant van het resort, wat iets meer op de heuvel ligt. Eenmaal bij de kamer, deed hij de deur open en viel mijn mond van verbazing open.... WAUW!!! Wat een mooie kamer!!! En zo luxe! En een uitzicht! Niet normaal! Een waterkoker, airco, een badjas, slippers, een kluisje, eem heerlijk zacht kingsize tweepersoonsbed, een balkon, een koelkast, een luxe badkamer met shampoo, conditioner en douchegel. Alles, maar dan ook alles! Heer-lijk!!! Eerst heerlijk gedouched en toen even gaan liggen. De afgelopen dagen, nouja weken eigenlijk, waren erg intensief maar ontzettend gaaf! Maar even bijkomen is ook lekker. Morgen aan het eind van de middag begin ik met een introductie van de duikcursus en dinsdag zullen we starten met het duiken zelf. Ik zal in de loop van de week laten weten hoe het duiken is een dan zijn we alweer bijna aan het eind van mijn onvergetelijke reis...
Liefs!
Groetjes annika